Story 6

Een beetje tijd voor mijzelf

By Christina Rolofs

Feb 3, 2023

Zeg het rustig. - Ga je gang en zeg dat joggen saai is. Dat hoor ik zo vaak. In mijn familie, behalve mijn dochter, die nu ver weg woont, heeft iedereen een hekel aan joggen. Maar je moet wat ruggengraat tonen. En vooral: joggen is mijn speciale me-time.

Laten we de positieve kant bekijken. Op Sinterklaasdag, 6 december, zetten mensen in Duitsland bijvoorbeeld een paar schoenen buiten. Die vullen zich 's nachts op wonderbaarlijke wijze met allerlei lekkers en kleine cadeautjes. Goed voor wie naast stiletto's en sandalen ook een paar ruime joggingschoenen heeft.

En welke cadeautjes ik in de loop der jaren niet heb gekregen. Een Walkman die je aan je broeksband moest klemmen, met lange, dunne kabels naar een koptelefoon die je toen nog op het oor droeg. Een moderamp en een constante overlast omdat je elke 100 meter je broek omhoog moest trekken. Toen kwamen er mp3-spelers die je aan je bovenarm kon binden. De kabels werden korter en in-ear, en de broek hield vanaf dat moment op.

Dann iPhone & Co. und Bluetooth Kopfhörer. Mittlerweile kann ich mich nicht mehr verlaufen, dank dem online Navigator, und ich kann sogar gegen Menschen irgendwo in der Welt laufen. Meine Familie sollte wirklich nicht so negativ darüber reden, schließlich bietet ihnen mein Joggen über viele Jahre hinweg super Möglichkeiten für Weinachts- und Geburtstagsgeschenke.

Maar dat telt natuurlijk allemaal niet als het niet gaat om de echte en ware vreugde die ik ervaar als ik hardloop. Het duurde even, maar op een gegeven moment was hardlopen niet meer hardlopen, maar mijn Zen-moment. Het neemt mijn gedachten weg. Ik kan mijn gedachten de vrije loop laten terwijl ik jog. Iets wat ik misschien alleen op vakantie aan het strand kan doen. Het voert me als een revue door mijn dagelijks leven maar ook naar totaal fantasierijke gedachten. Ik glijd door ruimte en tijd terwijl ik jog. Soms besef ik niet eens waar ik gelopen heb, maar ben ik door een zee van gevoelens en gedachten gerend.

Straks, in mei, ruikt het weer een paar weken naar bosstro, wat me doet denken aan meipunch en lentefeesten. Alles is kleurrijk en loopt uit. Als ik even niet aan iets denk, pakt de omgeving me. Nu zijn het de lammetjes en geitjes, maar soms ook de reekalfjes en ik heb zelfs vosjes gezien. Op een gegeven moment zijn het weer de gele koolzaadvelden en dan de felgekleurde bomen en het geritsel onder de voeten.

Deze wereld, of het nu miezert of de zon schijnt, deze wereld is helemaal van mij. Ongeveer een uur lang is er alleen wat ik me voorstel en wat ik zie, ruik of hoor. Mijn me-time. En als ik ooit iemand zou willen bekeren tot een andere houding tegenover joggers, dan zou het niet mijn familie zijn en ook niet u, lieve lezer. Het zouden paardenvliegen en muggen zijn. De enige echte vijanden van joggers.